چهار راه فصول

من"معـــــــــلم"هستم،

زندگی پشت نگاهم جاریست،

سرزمین کلمات،

تحت فرمان منست،

قصر پنهان منست،

قاصدک های لبانم هرروز،

سبزه ی نام خدا را به جهان می بخشد،

من معلم هستم،

گر چه بر گونه ی من،

سرخی سیلی صد درد درخشش دارد،

آخرین دغدغه هایم اینست:

نکند حرف مرا هیچ کس امروز نفهمید اصلا،

نکند حرفی ماند؟

نکند مجهولی،

روی رخساره ی تن سوخته ی تخته سیه جا مانده ست؟

من معلم هستم،

هر شب از آینه ها می پرسم :

به کدامین شیوه؟

وسعت یاد خدا را بکشانم به کلاس؟

بچه ها را ببرم تا لب دریاچه ی عشق؟

غرق دریای تفکر بکنم؟

با تبسم یا اخم؟

با یکی بود و نبود؟

زیر یک طاق کبود؟

یا کلاغی که به خانه نرسید؟

قصه گویی بکنم؟

تک به تک یا با جمع؟

بدوم یا آرام؟

من معلم هستم،

نیمکت ها،

نفس گرم قدمهای مرا می فهمند،

بالهای قلم و تخته سیاه،

رمز پرواز مرا می دانند،

سیب ها

دست مرا می خوانند،

من معلم هستم،

درد فهمیدن و فهماندن و مفهوم شدن،

همگی مال منست ،

من معــــــــــــــلم هستم ...